Feliks Dionizy Snopek urodził się w Warszawie 28 sierpnia 1897r. z ojca Feliksa, matki Scholastyki z Lewandowskich.
Pochodził ze starej warszawskiej rodziny. Ukończył rosyjskie gimnazjum w 1915r. Później pracował, początkowo jako praktykant, w drukarniach do 1918 roku. W lutym 1919r. został powołany do wojska, do Krakowa. Wziął udział w wojnie polsko – bolszewickiej 1920r.
W 1921r. jako ochotnik, został skierowany do uczestnictwa w III Powstaniu Śląskim. Tam w czasie walk został ranny i przewieziony do wojskowego szpitala w Dziedzicach.
Po wyleczeniu został zwolniony z wojska. Później jako podoficer rezerwy został skierowany do służby w Policji Państwowej na Kresach, ale pełnił tam służbę krótko.
Po powrocie z Kresów pracował w różnych przedsiębiorstwach w Warszawie, m. In. W istniejącej tak placówce samochodowej Forda. W latach trzydziestych rozpoczął pracę w Miejskich Zakładach Komunikacyjnych w Warszawie, w służbie ruchu.
Wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej.
W 1939 roku nie został zmobilizowany.
W 1940 rozpoczął działalność konspiracyjną dzielnicy Wola, tworząc grupę, która zajmowała się małym sabotażem.
Później ta samodzielna grupa F. Snopka została włączona do organizowanej 4 kompanii „Warta”, batalionu „Kiliński” Armii Krajowej, a plut. Feliks Snopek ps. „Sławek” został szefem tej kompanii.
W 1943 roku został aresztowany przez Gestapo. Przed gestapowców do mieszkania zdążył ukryć dokumenty kompanii pod materacem łóżeczku małej siostrzenicy i gestapowcy ich nie znaleźli.
Więziony w siedzibie Gestapo, w Al. Szucha, został wykupiony za łapówkę przez dowództwo batalionu „Kiliński”.
Po zwolnieniu z więzienia nie wrócił już do pracy w Miejskich Zakładach Komunikacyjnych i ukrywał się do wybuchu Powstania.
Utrzymywał rodzinę trudniąc się handlem i różnymi dorywczymi pracami.
Powstanie rozpoczął jako szef 4 kompanii „Warta” batalionu „Kiliński”. W czasie wycofywania kompanii na Stare Miasto został lekko ranny w nogę. Już na Starym Mieście objął dowództwo plutonu i jako dowódca plutonu brał udział w całej obronie Państwowej Wytwórni Papierów Wartościowych przy ul. Sanguszki 2. Z plutonu tego 15 powstańców poległo 20 zostało rannych.
W czasie ewakuacji ze Starego Miasta dowodził grupą około 150 osób, która kanałami przeszła na Żoliborz.
Po odmówieniu dowódcy Obwodu Żoliborz AK, ppłk. Żywicielowi (Mieczysław Niedzielski) powrotu z grupą na Stare Miasto i kategorycznym domaganiu się zaopiekowania przyprowadzonymi kanałami ludźmi, został aresztowany na 14 dni. Po rehabilitacji odmówił służby w żandarmerii i na swoją prośbę został skierowany do zgrupowania bojowego mjr. Żubra.
Początkowo, na krótko, jako zbrojmistrz 2 kompanii, a później dowódcą placówki – 15 powstańców – w kompleksie budynków – ul Gdańska 2/4.
W czasie ewakuacji Żoliborza, w dniu 30 września 1944r., został ranny w rękę i nazajutrz po wyjściu z ukrycia dostał się do niewoli.
Rozkazem z dnia 14 września 1944 roku został odznaczony Orderem Virtuti Militarii – po wojnie dokumenty odznaczeniowe przesłane do Komisji Weryfikacyjnej AK w Londynie – zaginęły.
Po kapitulacji Powstania Warszawskiego poprzez obóz przejściowy w Pruszkowie i Żyrardowie został wraz z innymi powstańcami przewieziony do obozu jenieckiego Stalagi XIA w Altengrabow, w Dolnej Saksonii (nr. jeniecki 47694).
W szpitalu obozowym (Komando – Lazaret „A”) usunięto mu 4 odłamki z rannej ręki. Po szybkim zagojeniu się ran zgłosił się na ochotnika do Komendy szpitala na sanitariusza. Po krótkim przeszkoleniu został sanitariuszem i obowiązki te pełnił do końca pobytu w obozie. Wtedy wspomagał będących w obozie – poetę K. I. Gałczyńskiego i wydawcę K. Gebethnera.
W dniu 2 maja 1945 roku obóz wyzwoliły wojska amerykańskie, a później, w dniu 8 maja 1945r. przejęły go wojska radzieckie.
W dniu 11 maja 1945r. obóz otwarto i można było wracać do Polski.
Wrócił szybko do Warszawy i rozpoczął pracę w Miejskich Zakładach Komunikacyjnych.
Rozpoczął tez ponowną działalność w Polskiej Partii Socjalistycznej oraz w Związku Inwalidów Wojennych i środowisku byłych żołnierzy batalionu „Kiliński” AK.
Był wtedy wielokrotnie przesłuchiwany i zatrzymywany przez służbę bezpieczeństwa przez wiele lat, nawet do 1960roku.
Wracał z tych przesłuchań bardzo zmaltretowany. W Miejskich Zakładach Komunikacyjnych pracował do końca lat czterdziestych i w ramach narastającego stalinizmu został zwolniony z pracy jako żołnierz AK. Zatrudniał się w różnych przedsiębiorstwach, ale był z nich kolejno zwalniany.
W końcu udało mu się zatrudnić w przedsiębiorstwie „Dom Książki” w Warszawie. Zajmował się tam wydawnictwami w języku rosyjskim, który znał znakomicie. Doczekał tam emerytury.
Feliks Snopek został odznaczony przez władze PRL:
– Krzyżem Walecznych – 1964 rok,
– Krzyżem Partyzanckim – 1959 rok,
– Warszawskim Krzyżem Powstańczym – pośmiertnie – 1983 rok,
oraz medalami i odznaczeniami pamiątkowymi.
Przez władze w Londynie – Krzyżem Ak – w 1971 roku.
Do śmierci działał w środowisku byłych żołnierzy batalionu „Kiliński” AK. Działalność Feliksa Snopka w czasie Powstania opisana jest w kilku powstańczych opracowaniach.
Zmarł dnia 27 grudnia 1974 roku i został pochowany z powstańczymi honorami w grobie rodzinnym na Cmentarzu Wolskim w Warszawie.
Aleksandra Gabryś z d. Baryń
Włodzimierz Graf
Warszawa, dnia 30. 09.2011r